De schilderijen worden geschilderd met de stijl en het materiaal waarover de schilder op dat moment beschikt (bv. verf, latex, penseel, potlood, doek, enz.). Een andere manier om te zeggen dat een schilder een persoon is die een leven van kunst leidt. Een schilder zou ook iemand zijn die kunstwerken op maat maakt voor geïnteresseerde klanten. Een typisch schilderij voor een bedrijf van dit type heeft een thema, bijvoorbeeld een verjaardagsfeestje of een bruiloft. Een kunstschilder kan zijn kunstwerken ook verkopen aan mensen die voordeel hebben van zijn kunstwerken. Een schilder kan bijvoorbeeld gepersonaliseerde kunstwerken maken voor een student of een topsporter in de hoop dat de topsporter door het sturen van een gepersonaliseerd werk zijn spel naar een hoger niveau zal tillen. Dit hele denken over hoe mensen voor kunst betalen is totaal verschillend van het concept van de mogelijkheid om een schilderij van een afstand te zien, want het concept van het zien van een schilderij is natuurlijk niet mogelijk omdat het onmogelijk is het werk van een kunstenaar fysiek te zien. Elk schilderij in een kunstruimte wordt te koop aangeboden voor de representatieve openingsprijs en strookt niet met het idee dat een mens kan reiken en aanraken of zien wat er geschilderd wordt. Stelt u zich een schilderij in de woestijn of een schilderij aan een muur voor. Het schilderij in de woestijn *kan* interessant zijn, vooral.
Het schilderij aan een muur kan al dan niet interessant zijn, maar er zijn geen doorleefde ervaringen die door de onderzochte kunnen worden ervaren. Evenzo is elk schilderij van een kunstplek te koop. De openingsprijs van een schilderij van een kunstplek is altijd iets dat niet strookt met enige ervaring van die persoon. Dus elke persoon ervaart de ervaring van elk schilderij van een kunstplek door het van een afstand te bekijken. Wanneer zich persoonlijke ervaringen voordoen, noemen we die ervaringen “waarneming”. Het idee dat welke ervaringen of waarnemingen we ook meemaken, we een schilderij van die plaats zouden kunnen zien, is rechtstreeks in strijd met wat er werkelijk gebeurt. “Een ziende kan niet om een perfect witte muur heen kijken en zeggen: ‘Ik vraag me af wat voor kleuren er in de schilderijen zitten’ of ‘Ik vraag me af wat voor muziek er op het album staat’ of ‘Ik vraag me af van wat voor soort voedsel dat over het atelier verspreid ligt, gemaakt is.” – Sylvain Levi, Marketing Outlet 86 De commercialisering van kunst gaat maar door. Maar hoe zit het met de zorgen die Abraham Maslow uitte in zijn 5 (of meer) Act Theory? Onderzoekers hebben ook veel aandacht besteed aan het concept van “blindheid” of, misschien, de meer correcte term “visuele negeerbaarheid”. Het concept van verblinding op afstand voor iets dat zich eigenlijk binnen iemands gezichtsveld bevindt, wordt ook in de kunst en zelfs in het theater genegeerd. De contouren of vormen die een persoon waarneemt worden genegeerd alsof ze niet bestaan. Een dergelijke psychologisch normale handeling zou resulteren in ofwel een voortdurend gevoel van anders-zijn ofwel een echt gevoel van toeval. Dit zou kunnen resulteren in een voortdurende verwarring over wat er werkelijk is, niet alleen omdat een persoon het nooit werkelijk ervaart, maar omdat hij denkt dat hij het niet ervaart. Dit is de kern van de reden waarom het concept van goede kunst een gemoedstoestand is die verband houdt met onbewust zelfbegrip/zelfvertrouwen en vrijheid. Hoe werkt zo’n visuele negeerbaarheid in de handen van een kunstproducent? Het idee is om in een kunstenaar een hoog niveau van zelfvertrouwen te creëren dat onafhankelijk is van de werkelijke mensen om hem heen. Dit vertrouwen wordt vervolgens vertaald in een precieze “troebelheid” in de details.
De algemene actie is om bij de toeschouwer een breed scala van emoties op te wekken die dieper gaan dan de gevoelens die een persoon zou kunnen ervaren als hij niet bij zijn schilderijen was. Zo kunnen bijvoorbeeld de gevoelde gevoelens van controle of veiligheid aanvoelen alsof ze recht uit een modefilmset komen. De emotionele reactie wordt bekrachtigd tegen de tijd dat de kijker (laten we zeggen een professionele verkoper) het schilderij ziet. In werkelijkheid kunnen deze gevoelens oprecht zijn, maar de kunstenaar zal ze gebruiken als rookgordijn. Mensen die op deze manier bekeken worden, kunnen “ruig” worden om te laten zien hoe onzeker iemand zich voelt. Dit dient meerdere doelen. Als ik een verkoper het gevoel van een “klein zwervertje op de hoek van de straat” op de verpakking kan laten zetten, zal het zelfvertrouwen van een persoon die nog nooit iets verkeerds heeft meegemaakt, echter overkomen dan wanneer ik iemand groter en ouder zou hebben: Een echt persoon. Ironisch genoeg zouden veel mensen zich niet bekommeren om de “kleine zwerver op de hoek van de straat”, als die twee samen werden afgebeeld. Anders zou het beeld van de zwerver volkomen ongepast zijn voor een persoon die controle heeft over zijn imago, houding, gezondheid, inkomen en perceptie. Als de stemming van de waarnemer wordt gekoesterd, miskend of genegeerd, zoals bij foto’s die voor een raam worden bekeken, voegt dit een belangrijk element van onzekerheid toe. Mensen voelen zich ondergewaardeerd, wat de professional niet ten goede komt.
Lees meer: